Moddermassages in Cartagena

Onze tocht door Zuid-Amerika komt aan zijn einde, met als laatste stop de ommuurde stad Cartagena. De kleurrijke koloniale stad is best mooi om in rond te kuieren, maar de vermoeidheid van twee weken parapenten zit nog in ons lijf dus spenderen we meer tijd op de terrasjes van Cartagena dan er door de straten te lopen.









Een bezoek aan een moddervulkaan (tje) (het ziet er uit als een puist van zand) 50 km buiten de stad blaast onze stramme spieren nieuw leven in. In plaats van lava "spuwt" deze vulkaan lekker warme modder met de stroperigheid van een dikke pap gesmolten chocolade, waar je dus gewoon op blijft drijven. Kopje ondergaan is praktisch onmogelijk, tenzij iemand je "helpt". Voor 10.000 pesos (3 euro) krijgen we elk een fantastische moddermassage en nadien een vrouwtje (jammer genoeg geen Colombiaanse schoonheid) die ons en onze zwembroeken uitwast in het meer. Aaah, Zuid-Amerika, we gaan het missen!!!

Zo vrij als een vogel in Bucaramanga

"He who binds himself to a joy,
does the winged life destroy.
He who kisses the joy as it flies,
lives in eternety´s sunrise."

- William Blake -

Op 5 Augustus 2009 passeerden we de kaap van 1 jaar reizen. Hard labeur :-), dus besloten we de rugzakken af te gooien en maakten van het huis boven op een berg onze thuis voor twee zalige weken. Vreemd hoe dagdagelijkse dingen een bron van vreugde kunnen zijn als je ze lang niet doet... je kleren in een kast leggen, winkelkarretje volladen, elke dag koken, was en plas doen, ja, zelfs kuisen was een plezier (ieder zijn ding)!

We kwamen hier met als doel de mens z'n oudste droom in vervulling te laten gaan: LEREN VLIEGEN! Samen met Oliver, onze Britse mede-student, verdiepten we ons in de wereld van het parapenten (of paragliden), waar al snel bleek dat de enige manier om het te leren is erin te vliegen, letterlijk dan. En zo gebeurde dat op 5 augustus 2009, op dag 2 van de cursus en dag 365 van onze reis, we voor de eerste keer het ongelooflijke gevoel mochten ervaren een vogel te zijn.

Laat ons zeggen dat het bij tijden best een zwaar leerproces was, zowel het leren vliegen (of liever, het leren landen en opstijgen) als het leren wachten (op goede wind en op onze fantastische maar druk bezette instructeur Richie), want wij als gejaagde Belgen (vooral goele :-) ) hebben soms nog altijd problemen om aan onze tijdsstress te ontsnappen.

Twee weken en meer dan dertig vluchten later, sloten we de cursus af met een heerlijke vlucht die langer dan een uur duurde... en met een half mankend lijf vol rotte plekken!

Caraiben, here we come - Taganga en Tayrona National Park

Van Ushuaia tot noord-Colombia doorkruisten we 7357 km om eindelijk oog in oog te staan met de Caraibische Zee! En of die trip de moeite waard was! De temperatuur stijgt hoog boven de 30 graden, enkel nog flip flops te bespeuren, huidskleuren worden donkerder, hangmatten zijn alom tegenwoordig en alles gaat (nog) 10 keer trager.

Tanganga, een vissersdorpje in een mooie hoefijzervormige baai, is onze uitvalsbasis voor enkele onderwaterexploraties in het azuurblauwe water. Het lijken wel scenes uit de kleine zeemeermin, want 22 calamares op een rij doen een dansje vlak voor onze neus. Bert noteert zijn 50ste duik in zijn logboek.

Geladen met hangmat en zwembroek trekken we naar Tayrona National Park, waar we Robinson Crusoe achterna gaan. Slapen in hangmatten onder de palmbomen met gevaar voor vallende kokosnoten en plotse regenbuien, mango´s verzamelen, de oermens in ons bovenhalen om zonder machete kokosnoten te openen, beetje zwemmen, beetje snorkelen en vooral heel veel niks doen.

Met glans op nummer 1: Barichara

In de buurt van San Gil zijn veel dorpjes met gelijkende namen. We springen bijna op de bus naar Bucaramanga maar net op tijd beseffen we dat we eigenlijk Barichara willen bezoeken. Velen beweren het te zijn, maar hier in Barichara vonden we het mooiste dorpje van Zuid-Amerika. Achter elke hoek komt een prachtig met kinderkopjes geplaveid straatje tevoorschijn, omringd door witte huizen met prachtige patio´s en dat alles met uitzicht over een prachtige vallei.

Adrenaline-kicken in San Gil

San Gil is de place to be voor adrenaline-junkies. We gaan hydrospeeden (op een bodyboard met zwemvliezen de rivier af) op de rivier die momenteel wat laag staat maar toch, bij elke stroomversnelling krijgen we ons slokje water wel binnen.

Op zoek naar meer gaan we diezelfde namiddag van de grond met een parapente, weliswaar een tandem, en zweven we zonder enige moeite boven de oneindige tabakplantages. Na valschermspringen, deltavliegen en nu ook parapente zijn we helemaal in de ban van de vliegmogelijkheden en steken we meteen ons licht op over een cursus parapente...

.
Het stadspark bezoeken is alsof je een sprookjeswereld binnenstapt met de "Ceiba´s" die een beetje op treurwilgen lijken maar dan in reuzenvorm.

.

Foto gedraaid? Nope :-)